อานันท์ ปันยารชุน
คนกวาดเมฆ

	วิสา คัญทัพ ท้องฟ้า มีเมฆครึ้ม คลุมอึมครึม ไม่คลี่คลาย มืดมน ในเมามาย มองไม่เห็น ความเป็นจริง คราหนึ่ง มีมนต์เสก คนกวาดเมฆ มือระวิง จึงได้ แอบไออิง ผิงแดดจ้า ชมฟ้างาม แต่แล้ว พอรนร้อน กลับขอดค่อน มาคุกคาม ติว่า ท้องฟ้าทราม เพราะว่าแสง จ้าเกินไป ยามนี้ คนกวาดเมฆ ดูวิเวก วังเวงใจ ยืนนิ่ง อยู่โดยนัย ความใฝ่ฝัน อันมั่นคง เมื่อดี ว่าไม่ดี ตรงก็ชี้ ว่าไม่ตรง เมื่อขึ้น กลายเป็นลง ถูกเป็นผิด กลับทิศทาง ใครแท้ คงต้องท้อ คงต้องพอ คงต้องวาง แชเชือน โดยเลือนลาง รุกไล่ล่า ฆ่าความคิด ความดี ไม่มีหาย ไม่มีตาย แม้ฆ่าตี มากล้วน มวลคนมี มาให้หวัง กำลังใจ เมื่อร้อย ดีแปดสิบ ยังให้หยิบ โยนทิ้งไป ต่อนี้ จะมีใคร มากอบกู้ กล้าชูธรรม อวยพร คนกวาดเมฆ ขลังดังเสก ทุกถ้อยคำ อานิสงส์ จงน้อมนำ พระคุ้มครอง ปกป้องไทย